Na de lovende cd recensies van de Shiner Twins door onze Swa en Witte kon ik het niet laten om deze Nederlandse formatie eens live aan het werk te horen. Plaats van het gebeuren was danscafé ’t Goor, een beetje voorbij een drukke lokale kerstmarkt boven Antwerpen. Bij aankomst wees een zeldzame Thunderbird met NL kenteken erop dat deze mannen er helemaal inzaten. Bij navraag bleek dat zanger gitarist Jack in 1975 voor 2-1/2 jaar in Austin Texas vertoefde en er met een maat een band oprichtte. De locale brouwerij noemde Shiner en zo werden de Shiner Twins geboren. Voor hetzelfde geld hadden we hier de Heiniken Four op de affiche gehad. Patron Paul is nog steeds zijn interieur aan het fijntunen en door zijn mengpaneel meer centraal te installeren heeft hij een betere controle over de klankkwaliteit. Nu nog een plaatsje vinden voor het projectiescherm en hij is klaar voor het volgende seizoen.

Op de playlist van de Shiner Twins was geen enkele cover te bespeuren, allemaal eigen werk en niet zoals meestal in slechts één genre, maar over een breed spectrum van bluesgenres gespreid. Meer dan de helft ervan was terug te vinden op hun recente CD Southern Belles. We begonnen nice and easy met “Chance for Romance” waarbij lead guitar en zanger Richard Van Bergen in New Orleans stijl debuteerde. In “Better believe” bewezen ze gospel ballades aan te kunnen dankzij een mooi samenspel tussen de 2 zangstemmen en 3 gitaren. Voor “Best days in your life” kregen we het eerste van vele gitaarwissels, de heren hadden er niet minder dan negen meegebracht! Jack Hustinx produceerde er hier mooie zuivere gitaarklanken mee en zijn diepere heldere stem was perfect verstaanbaar in het vertolken van deze ballade, geschreven na het overlijden van een vriend. Met Rock & roller “Every little once in a while” bewezen ze ook dit genre meester te zijn. “Somebody waiting” was ook het gevolg van een overlijden en de wijze waarop Richard de solo speelde met twee handen op de nek van de gitaar was heel mooi, terwijl de warme stem van Jack de gevoelens in harmonie bracht. “Mighty fine man” is echt een geval apart. Daarin wisselt bassist Dick Wagensveld de gitaar voor een tuba en blaast alsof het reeds carnaval is, het gaf dit nummer wel een speciaal New Orleans tintje maar je moet er wel voor zijn. “Take you all the way” werd zonder Dick gespeeld in country style met obligate slide passages maar persoonlijk vond ik het wat ééntonige roots (waar anderen dan wel van houden). “Please don’t take my memories” was pure Tex Mex van Freddy Fender met opmerkelijk snarenspel in de lage tonen door Richard. Met “Little Carol” begaven we ons in de Louisiana swamps, beetje Cayun achtig en dat was meteen de afsluiter van de eerste zeer gevarieerde set.

De tweede set was daardoor al een tijd bezig waardoor we de eerste vijf nummers gemist hebben. Uit deze set onthou ik dat “Ain’t nobody” swingde en meer applaus kreeg, , dat in “Waiting for a train” Jack de akoestische gitaar bespeelde in country americana stijl, dat in de SRV Texas stijl “nothing in this world” alles zo hevig door mekaar klonk dat de zang in het niets verdween. “Some place else” was het eindnummer, trager en met originele stemklanken van Richard en een expressieve jazzy solo van de bassist, en weinig enthousiaste solo van drummer Nicky Hustinx (zoon van Jack). Als bisnummer kregen we “so many tears” een ballade door Richard, en oudere song van Richard “shake’em on down” met goede slide solo.

Om te resumeren moet ik wel eerst toegeven dat hun muziek mij niet echt boeit, maar daarmee vertolk ik zeker niet de mening van alle aanwezigen.  Het is zoals aan een Beatles fan zijn mening vragen over een Stones concert, of aan een Beethoven fan zijn mening over Verdi concerten. Alhoewel The Shiner Twins echt wel blues gespeeld hebben konden ze mij niet meeslepen. Het is meer een groep om naar te gaan luisteren i.p.v ambiance in de zaak te brengen. Nogmaals, ieder zijn goesting en ik wil hen zeker niet afbreken want technisch en muzikaal is deze formatie goed onderbouwd. Ze hebben fun on stage en spelen heel relaxed. De opkomst kon beter zodat ik na hun optreden met slechts 2 Hoegaardens (was ik niet in vorm?) huiswaarts vertrokken ben om eindelijk nog eens in een vast bed te slapen.

Laurence